bin doktora da danıştıktan sonra bu açlığımı yatıştırmamın en iyi yolunun hayvan avlayıp kanını içmem olduğuna karar verdik. Bir gecenin yarısı peder dedesinden kalma tüfeği yanına aldı ve beraber ava çıktık. Yalnız, pedere zorunlu kalmadığı sürece hayvanı öldürmemesini, yaralamasını söyledim. Hayvanın kanını yaşıyorken içmek istiyordum. Tavşan, dağ keçisi, karaca vb. hayvanlardan bulduğumuzu avlayacaktık ve ben de kanını emecektim.

Peder daha önce ava çıktığından hangi hayvan dağın neresindedir iyi biliyo diye takip ettim durdum. 1 saat geçti, 2 saat geçti, 3 saat geçti yok hiçbir canlıya rastlayamadık. Yerde böcek görsem alıp emicem ama yok amk. Bir süre sonra ağaçlık bi bölgeye çıktık. Geri dönmeyi düşünmeye başlamıştık. Biraz daha bekleyelim dedim. Amk o da ne bi hayvanat uzaktan “ÖĞRNK, ÖĞRNK, ÖĞRNK” gibi sesler çıkartarak bize doğru geliyo. Peder beni bırakıp kaçmaya başladı. “Gelsenee oğluuum” diye bağırıyodu.

Hınzır beni gözüne kestirmişti. O an bu hınzırların manevra kabiliyeti olmadığı aklıma geldi. Hemen ağaçla hınzırın tam arasına geçtim. Hınzır gelip tam bana çarpacakken kenara zıplayıverdim. Hınzır düşündüğüm gibi manevra yapamadı ve ağaca tosladı. O gün elimde bir tek hayvanat o vardı ve onu da emmezsem elim boş dönecektim. Yanına gittim. Hayvanın boğazını dişleyerek kanını içmeye başladım. Babam ise bu manzaraya karşı çaresiz “Emcüre emcüre domuz mu emcürüyon gavur oğlaaan” diye bağırıyordu uzaktan.

işimizi halledip eve döndük. ilk defa canlı canlı kan içmiş olmanın rahatlığıyla uyudum. ‘Kan’kolik olmuştum.