En çok ben dokunmak istemiştim ellerine. Ben öpmek istemiştim parmak uçlarından. En fazla ben sarılmak istemiştim sana. Aşık olduğum gülüşünü en çok ben duymak istemiştim. Yalnız gezdiğim bu sokaklarda, başımı omzuna koyup en çok ben gezmek istemiştim. Tüm bu hayallerin arasında sana en uzak benim. En çok ben uzak kaldım sana. Hayır, mesafe değil sevgi girdi aramıza. Ben sevmeyi bilmeyen bir kadını sevmiştim. En büyük şanssızlığım buydu benimde. Belki bilsen sevmeyi, ölümümü uzaktan izlemezdin. Bana bakarken gözlerin boş bakmasaydı belki, ağlamaktan gözlerimin kızardığı geceleri görürdün. Çok ağlattın arkandan. Gelişin ve gidişin arasında kalan o zamanda kayboldum ben. O zamandan beri durmadan ağlıyorum. Ağlattığın kadar yüzüne de güldürseydin, belki kalbim acımazdı bu kadar. Olsun be sevmeyenim. Benim hasret kalıp kurduğum o hayaller bir gün gerçekleşecek. Bak bende yine umuduma tutunuyorum. Günlerdir tutunduğum o umutla tutacaksın ellerimden. Çağıracaksın beni. Biliyorum. Çünkü umut ediyorum. Seni bu kadar severken, sevmeyi öğreneceğin günü bekliyorum. Boş değil bu umutlar. inanıyorum, bende bir gün sarılacağım sana. Bir gün bende kokuna sarılacağım. O gün bana yeniden bahar gelecek. Yaralayıp gittiğin bu adamın yaraları tek nefeste sarılacak. Gel sevmeyenim. Bekliyorum. Gel, gülüşünden öptüğüm. Gel, ellerine hasret kaldığım. Gel, bir kokusuna bütün nefesimi verdiğim kadın. Söz veriyorum seni en güzel ve en çok seven adam hep (tek) ben olacağım.