O zamanlar senin yaşlarındayım yeğeen simav anadolu yüksekokulundaydom okula geldim sıraya girmiştim fark edicekler diye çok korkuyordum içim sıkışıyordu istiklal marşı okundu konuşmalar yapıldı azarlar atılmıştı herkes raconunda bi kaç arkadaş daha vardı benle aynı durumda onlarda tedirgindi fark edicekler hocalar diye sonra müdür içeri girin işaretini verdi hocalar bir yol yaptı ve o maraton başlamıştı 12 ler rahattı birşey denmiyordu okulun hiyerarşisi disiplini onlar için geçerli değildi göz odaklarıydılar o zamanlar rahatça ellerini kollarını sallaya sallaya evinin salonunda yürür gibi sıradan geçtiler gittiler 11lere geldi sıra onlarsa kuduruyorlardı 12lere karşı bir sene sonra onların yerine geçicekleri zamanı bekliyorlardı ona güvenerek katlanıyorlardı içlerindeki öfkeye sabrediyorlardı onlar geçerken üç beş kişi kenara çekildi hocalar tarafından sıra bize geldi diğer şubedekiler ilerledi onlardanda iki üç kişiyi aldılar 11lerin yanına sıra bizdeydi yürümeye başladık o dar yoldan görücek diye ödüm kopuyordu ama delikanlılığımdan ödün vermiyordum dimdik yürüyordum iki arkadaşımı çektiler kenara onları kaybetmiştim srtık tam kurtuldum diyodum ki son anda hocanın biri fark etti müdürün yanına gitti bişeyler dedi müdür yardımcısı da aldı beni ama beni ayrı bir yana çektiler hoca azarlamaya başladı racon kesiyordu vurdu bi kaç kez gözümden yaş gelmişti hocam onlara neden vurmuyorsunuz dedim onlarda aynı durumda dedim ne var yani bunda dedim oda bana dedi ki LAN muallak onlar kızda makyaj yapıyor dıbına kodum gibtir git şimdi burdan rimelin akmış dedi bende ağlayarak utanç içinde erkekler tuvaletine gidip oturup ağlayarak makyajımı sildim o gün bugündür yeğen makyajının altındaki yüzünü kimseye göstermiyeceksin çünkü maskenin altında bir yerlerde orada tek başına oturup ağlayan bir çocuk var yeğeen ve o çocuğu bir daha kimsenin ağlatmasına izin vermiyeceksin yeğeen