Haftaiçleri günde 5-6 saatimi oyuna harcıyordum (ben okulda sabahçıydım, öğretmen olan babam da öğlenciydi, dolayısıyla onun olmadığı dönemde oyun oynamak için geniş bir zamanım oluyordu) Annem bu duruma sinirlense de çok fazla sesini çıkarmıyordu, fazla müdahale etmezdi genelde bana, öyle bir yapısı vardı. Haftasonları da gecem gündüzüm oyun olmuştu. Nihayet makine benim bu bağımlılığıma daha fazla dayanamamış, iflas etmişti, bozulmuştu konsol. (Konsolun bozulmadığını, babamın bir gün ben yokken aletle uğraşıp bana bozulmuş süsü verdiğini çoook sonradan öğrenecektim.) Babam o kadar düşünceli bir insandı ki, bu konsol almama ısrarının ardında yatan tek sebep buydu ama o, sorunun benim bağımlılığım olduğunu söylemek yerine maddi sebeplerden olduğunu söylüyordu. Belki oyun bağımlılığım olduğunu yüzüme vurunca pgibolojimin daha da bozulacağını düşünmüştü. Bunu bildiğim halde babama karşı çok acımasız davranmıştım. Fakat bu acımasızlığım bununla kalmayacaktı. Babamla birkaç gün küs kalmayı planlıyordum, belki ısrarından vazgeçer de oyuncağımı hemen alır diye. Keçi gibi bir inat vardı bende, evden taşınmamıza çok bir şey kalmamıştı, yeni alacağımız ev için parayı denkleştirmiştik, biraz beklesem ve sabretsem eminim ki taşındığımız zaman babam bana o konsolu alacaktı, ama gene de tutkularıma karşı koyamadım ve isteğimin hemen gerçekleşmesi için böyle bir yola başvurmaya karar verdim.