Beni o halde görünce yanıma geldi, başımı okşadı, sırtımı sıvazladı ve biraz mahzun bir tavırla: “Sen benim biricik evladımsın, hayatta seni her şeyden çok seviyorum biliyorsun değil mi oğlum” dedi. Ben küstah bir tavırla “inanmıyorum buna, dedim “Bu kadar seviyorsun ama iki kuruşluk konsolu çok görüyorsun öyle mi” Babam “Oğlum, bak benim kaç tane yere borcum vardı onları yeni kapattım, bu haldeyken başımıza iş almayalım, söz bak yeni eve taşınalım, en güzelinden alacağım oğluma, tamam mı biricik yavrum benim” Bu sözü duyunca bende bir yumuşama olmuş, ama daha önce sürekli isteklerimin karşılanmasının vermiş olduğu cesaretle “istemiyorum ben ev falan, oyun konsolumu istiyorum” demiştim, sonradan çok pişman olacağımın bilincinde olmadan. Babamın üzgün olan yüzü daha da düştü bu sözlerimden sonra, “Sen bilirsin oğlum” dedi, kapıya yöneldi, yönelirken bir iki kere şiddetli şekilde öksürdü. Kapıyı kapatırken bana baktı, gözleri dolmuştu. “Sevmiyorum seni” dedim son bir kez. Blöf yapıyordum, biliyordum ki o konsolu almak istememesinin sebebi maddi durum filan değildi, zira bana alacağı kıçı kırık bir konsolun ev almasına engel olmayacacağını biliyordum. Sebebi, benim şiddetli oyun bağımlılığımdı. O dönem bende çakma atarilerle başlayan oyun serüveni, karşı konulamaz bir tutkuya dönüşmüştü.