Biraz oturduktan sonra Şermin Zeynebe, "Hayatım, kendini kötü hissediyorsan eve zütürelim, yat uyu!" dedi. Ama Zeynep gitmek istemiyor, "Yok, ben iyiyim, geçer şimdi!" diyordu. Şermin yavaştan sinirlenmeye başlamıştı. Benimle yalnız kalmak için Zeynepten kurtulmak istiyor diye düşünmüştüm, ama Şermin'in bambaşka bir sıkıntısı varmış. Tırnaklarını koluna geçirdiğini görünce, "Şşşt, ne yapıyorsun?" deyip elini tuttum, engelledim. Şermin, "Bırak beni!" diye bağırıp tersledi beni. Gözleri dönmüş gibi bakıyor, dişlerini sıkıyordu. O sırada Zümrüt geldi yanımıza, ne oluyor diye sormaya. Şermin'in halini görünce de, "Harun gelsene bir saniye!" diyerek beni ordan uzaklaştırdı ve "Şermin krize girmek üzere! Kocamın sigaralarından verince sakinleşir! Merak etme, daha önce de oldu böyle! Ben getireyim!" diyerek, müştemilata koştu.

Getirdiği sigarayı yakıp verdim. Normal bir sigara değildi, elde sarılmıştı. içinde ne varsa artık, sigaranın tadı bir garipti ve değişik kokuyordu. Şermin sigaradan daha birkaç fırt çeker çekmez sakinleşmeye başladı. Sigarayı bitirip, iyice sakinleştikten sonra da, yok yere durup dururken gülmeye başladı. Dili de hareketleri gibi gevşemişti, Zeyneple Zümrüt'ün varlığına aldırış etmeden, "Aşkım seni çok seviyorum!" diyerek bana sarılıyordu. Ben de Zümrüt'e, "Ne güzel sigaraymış bu! Başka var mı, varsa biz de içsek ya şundan?" diye sordum. Zümrüt de gülerek, "Vaaar! Ama içeceksek içeriye geçelim!" dedi. "Tamam!" dedim ve Zümrüt'ün yardımıyla Zeyneple Şermin'i kaldırıp, müştemilata zütürdük.