Bugün cuma namazı çıkışında ayakkabımı koyduğum yere doğru yöneldim. Bir de baktım ki ufak bir çocuk ayakkabımı almış elinde gidiyor. Noluyor falan demeye kalmadan çocuğu yakaladım. Kolundan çektim ve bana baktı. Masmavi gözleriyle bana bakıyordu. Ayağına baktığımda ne ayakkabısı vardı ne terliği. içim bir anda cız etti. Suriyeli bir çocuktu. Üç günlük dünyada bir çocuğu mutlu etmekten daha güzel ne olabilirdi.. Çocuğa ayakkabılarımı verdim. Çocuk öyle mutlu olmuştu ki sanki dünya yaşanabilir bir yer haline gelmişti... Fakiriz ama salak değiliz çok şükür girerken gözüme kestirdiğim nike ayakkabıları alıp çıktım. Hem sevap işledim hem de yeni ayakkabılarım oldu. Saygılar...