Islak mendil kutusunu yere bırakıp, Durdane'nin sırtını ağaca yasladım ve dudaklarına yumuldum. Durdane dudaklarını çekip, "Zeynep arabadan bize bakıyor!" dedi. Benim sırtım arabaya dönük olduğundan Zeynebin baktığını görmüyordum, "Boşver baksın! Merak etme, birazdan konuşurum onunla ben, kimseye birşey söylemez!" deyip tekrar yumuldum dudaklarına. Durdane Zeynebin bakmasından biraz tedirgin olsa da, fazla dayanamadı ve karşılık verdi. Çılgınlar gibi öpüşüyorduk. Yarağım kazık gibi olmuştu öpüşürken. Birşey demeden Durdane'yi yüzü ağaca gelecek şekilde dönderdim ve eski günlerde yaptığım gibi arkasına dayandım. Biraz zütüne kerkindikten sonra, fermuarımı açtım, yarağımı çıkardım. Şalvarını indireceğimde, Durdane yine tedirgin oldu, "Yapma, Zeynep görecek!" diyerek, şalvarını tuttu ve indirmemi engelledi.

"Bırak şimdi Zeynebi, ben onunla konuşacağım dedim ya!" diyerek, şalvarını küloduyla birlikte dizlerine kadar indirdim ve "Biraz eğil öne!" dedim. Durdane artık işi akışına bırakmıştı. Eğilince, yarağımın başını tükürükle ıslatıp, yanaştım arkasına. Yarağımı züt deliğine bastırmaya başladığımda, "Dur, yanlış yeri zorluyorsun!" deyip elini arkaya attı ve yarağımı tutup dıbının deliğine denk getirdi. Aslında ben zütünü gibmek istiyordum, ama neyse, dıbına bastırdım. Vıcık vıcık sulanmıştı amı ve daracık olmasına rağmen yağda kayar gibi girmiştim. Dibine kadar köklediğimde, Durdane kısıkça, "Ahhhh!" diye inledi. Bakire değildi, fakat çokta gibişmediği, dıbının çok dar oluşundan belliydi. Taş çatlasa, anca birkaç kere gibişmiş olmalıydı.