Nihayet 1. 5 saat sonra köye vardık. aslında fena bir yere benzemiyordu. çölün ortasındaki bir vahayı andırıyordu. öbeklenmiş kavaklar köyün bir ucunda mezarlık olduğunu düşündüğüm selviler ise diğer ucundaydı. en fazla 30 hanelik bir köydü. bir iki dar sokaktan geçtikten sonra tek katlı avlulu toprak bir evin önünde durduk. dış kapısını açtığımızda içerde bir hareketlilik oldu ve annesi aliye sarıldı. sona da kızlara. babası da yanımıza geldi. biz ellini öptük, hoşbeş etmeye başladık. kahvaltı evlerden birinin önündeki üstü kapalı yerde yere serilmişti. kızartmadan süte, bilumum peynire kadar zengindi. Ağzımızın suyu akmıştı iyice. Hemen buyur ettiler ve kahvaltımızı etmeye başladık. arada bir dış kapı açılıyor ve içeri birileri giriyordu. konu komşu diyeceğim ama neredeyse bütün köyün akraba olduğunu çok geçmeden anladım. çok cana yakın davranıyorlardı. kahvaltımızı bir güzel yapıp bir kenara geçtik. genç bir kız bize kahve yaptı getirdi. Güzel de bir kızdı. terbiyesinden başını kaldırıp kimseye bakmıyordu bile. ortam tam erkek egemendi. ne yalan söyleyim kendimi değerli hissettim bir an. kadınlar sürekli hizmet etme derdindeydi ve hiçbiri de söylenmeden, gocunmadan yapıyordu bu işi. Bu arada nurcan ve cananı alıp başka bir yere zütürmüşlerdi. köyden birkaç kız onlarla sohbet ediyorlardı ve anlattıklarını ilgiyle dinliyorlardı. hayatları boyunca bu köyde çıkmamış oldukları meraklarından belliydi.