17 ağustos

2. Parti'de atıcam istek olursa
saat 03.02
büyük bir gurultu ile uyandım..15 ya$ında cocuk oldugumdan ve daha once deprem ya$amamı$ oldugumdan belki komik gelicek ama zemin katta olan evimizden iceri kamyon girdi ve duvarı yıktı sanmı$tım.. sanki diri diri gomulmu$tum.. vucudumu kontrol ettim, herhangi bir darp, yara var mı diye.. yoktu burnum bile kanamamı$tı.. nefes alıp veriyordum ve her nefes alıp verdigimde nefesimin tavana carptıktan sonra yüzüme geldigini hissediyordum.. evet tavan burnumun yakla$ık 10cm uzerindeydi..o esnada bana güven veren bir ses duydum,ses aynı odada kaldıgım annemden geliyordu "oglum deprem oldu, korkma sakın.. fakat kolumun uzerinde kolon var, ba$ımda sıkı$mı$ iki duvar arasına, sürünerek yanıma gelip, sacımı cekebilirmisin.." diyordu.. aman allahım..bu nasıl bir felaketti.. adeta diri diri gomulmu$tuk..

saat 04.00 (avazım cıktıgı kadar bagırıyorum)

etraf zifiri karanlıktı.. hani karanlık bir odada uzun bir süre kaldıgınız zaman göz a$inalıgı ile nesneleri görebilirsiniz ya..i$te iceri herhangi bir $ekilde ı$ık girmediginden,o karanlıkta öylece kalıyorsunuz.. üst katlardan insanlar sizin tavanınıza yani üzerinize basarak gecip gidiyorlar.. seslerini duyuyorsunuz.. fakat ne acıdır ki onlar sizi duyamıyor..ses gitmiyor.. i$te o anda tek yapacagınız $ey avazınız cıktıgı kadar "imdaatt.. yardım ediinn..yok bu sesimi duyann" diye bagırmak oluyor..

saat 07.00 (oksijen azalıyor)

zaman ilerledikce, uykum geliyor, üzerime bir agırlık cokuyor.. eczacı olan annem odada karbondioksitin arttıgını dolayısıyla, oksijenimizin azaldıgını söyledi..cok uykum geldi..15 ya$ındaki du$uncem "acaba uyursam, ölümü hissedermiyim.."$eklindeydi..

saat 10.00 (balyoz sesleri)

bagırmalar sonuc vermiyor.. sesimi duyan yok.. fakat ertesi gun mac yapacagımız arkada$larımızdan biri geliyor evin onune.. ismimi söylüyor.. cevap veriyorum..ses dı$arı cok zor iletiliyor, duvarlar sesi gecirmiyor.. yardım cagırıyorum diyor arkada$ım zor bela duyduktan sonra sesimi.. aradan 20 dakika gectikten sonra balyoz ile tavan deliniyor.. balyoz sesleri ise hala kulaklarım cınlamaktadır..

saat 11.00 (gun ı$ıgı)

yakla$ık 1 saat süren balyoz ile tavanı delme i$leminden sonra hayatımda hic tanımadıgım bir insan beni yukarı cekmek için elini uzatıyor.. yardım uzatan eli tereddütsüz tutuyorum.. beni cekiyor yukarıya dogru.. gözlerimi acamıyorum.. gune$ yüzümü aydınlatıyor.. aydınlıgı hic bu kadar cok özledigimi hatırlamıyorum.. enkaz altından cıktıktan sonra cıktıgım yere bakıyorum ve öylece kalıyorum, üzerimde bir boxerdan ba$ka hic bir $ey yok, arkada$larımdan biri bir t-short uzatıyor,onu giyiyorum.. cıktıgımda apartmanın bahcesinde yatan bir beden goruyorum.. üzeri gazete kagıtları ile örtülmü$ fakat kagıtların bir kısmı ucu$mu$, tanımakta gecikmiyorum.. kar$ı kom$um, elinde büyüdügüm salih amcanın cansız bedeni yerde yatıyor..
benden 2 saat sonrada annem cıkarılıyor.. yaralı..ilk mudahaleyi, beyin cerrahı bir kom$u yapıyor.. kısıtlı imkanlarla zar zor bir ambulans bularak ambulanstaki 10 yaralıyla beraber yalova'da stadyumda kurulan seyyar hastaneye gidiyoruz.. ortalık toz duman, insanlar $uursuzca hareket ediyor..o esnada bir helikopter geliyor.. "aman allahım bir bu ekgibti.."diyorum..
helikopterden inen ki$i ise bulent ecevit.. doktorlar ba$ına toplanıyor bulent ecevit'in..askeri helikopter yaralıları ve annemi alıp havalanıyor.. nereye goturdukleri hakkında ise en ufak bir fikrim dahi yok..15 ya$ındayım..yer,iz bilmedigim bir yerde yalnız ba$ıma kalıyorum.. kalacak yerim, yiyecek yemegim yok..o esnada bana "sana yardım edebilirim"diyen bir kadın ile tanımadıgım halde, caresizlikten dolayı beraber gidiyorum..3 gun 3 gece, sahildeki agacların altında yatıyor, domates,sogan, salatalık ile karnımızı doyuruyoruz..
postane'nin sokaklara seyyar telefon koyduklarını duyuyorum.. babama,akrabalara telefon etmek icin hızla postaneye ko$uyorum.. fakat oda ne..bir kuyruk nerden baksan 1 km uzuyor, araya kaynayanlar oluyor, herkes gergin oldugundan kuyrukta sık sık kavgalar cıkıyor.. cıplak ayaklarımla beklemeye koyuluyorum.. saatler sonra sıra bana geliyor.. lakin telefonlar istanbul'dan uzagını arayamıyor.. kahretsin..benim ise aramam gereken yer amasya-ankara..
hemen istanbul'dan arkada$ları arıyorum.."burdan du$muyor siz,$u telefonları arayıp soyleyin" diyorum..
bu telefondan 2 gun sonra babam cıkageliyor.. zorda olsa annemi buluyoruz.. helikopter bursa yuksek ihtisas hastanesine goturmu$..
gunler sonra babam ile beraber aydın 4 sahil sitesine gidiyoruz..mac icin kalmasını istedigim arkada$ın annesi ve babası ordalar.. arkada$ın öldügünü anlamakta gecikmiyorum..
bana dogru geliyorlar;
"oglum..bir bakarmısın..biz ona benzettik, topraktan anlayamıyoruz, bedeni cok $i$mi$ acaba bu o mu" $eklinde soruyorlar..
arkada$ın sadece bel kısmından belirli bir bolge oldugu icin tanıyamıyorlar..ben ise 16 agustos 1999 gunu ona verdigim mavi futbol $ortundan dolayı, anında tanıyor ve beynimden vurulmu$a donuyorum.. ke$ke ona kal diye ısrar etmeseydim.. ke$ke git, uzaklara git.. deseydim..kal diyen dilimi kesmek istedim o anda..
17 agustos 1999 depreminin uzerinden 7 yıl gecti.. dile kolay tam 7 yıl..bu deprem kimilerini ilgilendirmeyebilir fakat beni cok ciddi bir $ekilde alakadar eder.. hayatımın dönüm noktasıdır.. ya$ayan,icinde olan cok daha iyi bilir bunu.. dedim ya aradan 7 yıl gecer, yalova'ya donerim bir vesile ile, deprem anıtına gitmek isterim.. anıta dogru yol alırken gordugum bir tabela tuylerimi diken diken eder.. yalakalıktan koku$mu$, curumu$ yalova belediyesi 17 agustos 1999 depreminde bir cok ki$inin ölümüne sebebiyet veren muteahhit cevdet aydın'in ismini bir parka vermi$tir.."siluetini sevdigiminin turkiye'si" der, yumrugumu sıkarak yürürüm.. anıta ula$ırım.. deprem anıtındaki binlerce isim arasında gözlerim ya$lı olarak bir zamanlar mavi futbol $ortu verdigim, kaleci arkada$ımın ismini arar dururum öylece..

bu da benim hayatımda en azından benim hic unutmayacagım bir anımdır..

valla kime neyi hatırlatayım, neyi unutturmamaya calı$ayım bilmiyorum ama ben hayatım boyunca unutmayacagım o mavi futbol $ortunu ve gecirdigim gunleri..