Güneş en tepede tüm çıplaklığı ile bize bakıyordu. Gökyüzü bulutsuz bir dinginliği ile biz çocukları bekler gibi hazır, hava ise belli belirsiz esen tatlı soğuk rüzgarı ile saçlarımızı yalıyordu. Tüm çocuklar avluda, tüm çocuklar gelecek hayatlarının ne olacağını bilmeden çok da sonunu düşünmeden bekliyorlardı. Herkes, kendisinin gelecek hayatını kestirmeye çalışan meraklı gözlerle yemekhanenin önünde kurulan kura torbalarına gözlerini dikmişti.

Ve derken Halid Ağa görüldü. Yanındaki yaver ve askerleriyle bizleri süzen gözleriyle yaklaşıyordu. Masaya yaklaştı ve herkese kafasını hafifçe sallayarak selam verdi. Önündeki torbalara baktı, sonra sağına ve soluna dönüp yaverlerine. Ve hafızamdan hiç bir zaman silinmeyecek, hayatımın dönüm noktasının başlangıcı olan o konuşmasına başladı.