Ramazan çavuş daha oturur oturmaz, "Yaa bu nedir böyle Haremlik Selamlık gibi? Gavurların karıları erkeklerle birlikte Uzaya gidiyor, bizim halimize bak, insan düğünde bile karısıyla kızıyla aynı masada oturamıyor! Alamanyada böyle şeyleri asla göremezsin Azizim!" diye ukelalık etmeye başladı. O anda ona söyleyecek çok şeyim vardı, ağzının payını vermek isterdim, ama sesimi çıkarmadım. Babam da gülerek, "Ramazan çavuuuşşş, ne çabuk unuttun köyün adetlerini! Burası köylük yer, sen izmir'e, istanbul'a, Ankara'ya, Antalya'ya git bakalım, Almanya'dan eksiği yok, fazlası var!" dedi. Ramazan çavuş biraz bozulmuştu, "Hani yav, yiyecek içecek birşeyler yok mu bize?" diyerek konuyu değiştirdi. Hemen ona da yemek geldi, Rakı doldurdular. Yemekler yendikten sonra, Rakıyla devam ettiler.

Ben Rakı muhabbetinden sıkıldım kalktım, hala oğullarımın, amca oğullarımın ve arkadaşların olduğu masaya geçtim. Onlarla sohbet ederken, Vedat'la Selim de geldi. Arkadaşlardan biri Vedat'a, "Ramazan çavuşla ailesi sizde kalıyormuş... Lan oğlum nekadar şanslısın, Nurcan ne biçim giyinmiş öyle, evde de mi öyle giyiniyor?" diye sordu. Vedat da, "Höst, ağzını topla Yavşak! Nurcan yengemiz olur, Harun'la konuşuyorlar!" dedi. Ve anında gözler benim üzerime çevrildi, onaylamamı bekliyorlardı. Vedat farkında olmadan beni sıkıntılı bir Kulvara sokmuştu. "Evet konuşuyoruz, ama daha birbirimizi tanımaya çalışıyoruz!" dedim ve müsade isteyip kalktım. Arkadaşlar arasında Nurcan konusunun açılmasına canım sıkılmıştı.