Tepeyi inerken elimi dizine koyup, "Bu yaptığımızın aramızda sır olarak kalması gerektiğini biliyorsun, değil mi?" dediğimde, biraz bozulmuştu sanki. Birkaç saniye cevap vermedi, ardından, "Sadece bir kişiye anlatsam?" diye sordu. Frene basıp arabayı durdurdum ve "Olmaz, kimseye anlatmayacaksın!" dedim. Keyfim kaçmıştı, ama sakin olmalıydım. Bir sigara daha yaktım. Bir iki fırt çektikten sonra, "Kime anlatmak istiyorsun?" diye sordum. Heyecanla, "Zahide'ye... Zahide'yi sen de biliyorsun, hani arabadan en son inen kız vardı ya, o işte! Zahide benim en yakın arkadaşım... sırdaşız... birbirimizin bütün sırlarını biliriz! Valla billa başka kimseye anlatmam! Zahide de anlatmaz!" dedi, adeta yalvaran gözlerle bakıyordu.

Biliyordum ki, ben nekadar anlatma desem de, ilk fırsatta gidip Zahide'ye anlatacaktı, bu belli olmuştu artık. "Peki, Zahide de kendi gibiştiğini sana anlattı mı?" diye sordum. Heyecanla, "Anlattı tabii! Sırdaşız dedim ya, birbirimizin herşeyini biliriz!" dedi. "Başka ne sırlarını biliyorsun Zahide'nin? Mesela, sadece zütten mi veriyor, yoksa amdan da gibtiriyor mu? Kiminle gibiştiğini de biliyormusun?" dedim. "Hem amdan, hem zütten! Amcasının oğlu Recep'le gibişiyor! Hatta Recep... " dedi sustu. "Evet, hatta Recep?" dedim. "Şeyy... Recep Zahide'ye söylemiş... işte benimle de gibişmek istiyormuş... ama ben Recep'ten hoşlanmıyorum, gıcığın teki... onun için istemedim!" dedi.