Bu arada orman yolunu geride bırakmış ve Aşıklar tepesine çıkan yola girmiştik. Bu tepenin stratejik bir özelliği vardı. Sadece bir taraftan çıkılırdı buraya, diğer tarafları uçurumdu, ne yürüyerek, nede araçla çıkılabilirdi. Tepeden bakıldığında ise, aşağıdan yaklaşan her insan ve araç gayet net görülebiliyordu. Bu da toparlanmak için tepedekilere vakit kazandırıyordu. Ben Meryem'den daha iyi biliyordum bu tepenin en sota yerlerini. Arabayı en uygun yere çekip, kontağı kapattım. Gömleğimin cebinden cep telefonumu çıkardım ve "Hatıra olarak bir resmini çekebilirmiyim?" diye sordum. Meryem gülümseyerek, "Hı hı!" dedi. Birkaç resmini çektim ve kendisine gösterdim. "Artist gibi çıkmışsın!" dediğimde çok sevindi. Telefonu yine gömleğimin cebine koydum.

Sonra da elimi Meryem'in dizine koyup, "Ee, ablanla nişanlısı çalıların arkasında sadece konuşurlarmıydı peki?" diye sordum. Meryemin suratındaki deminki sinsi tebessüm yine belirdi ve "Ne konuşması yaa? Resmen şey yaparlardı!" dedi. Dizini hafiften okşayarak elimi bacağına zütürdüm ve "Anlamadım, ne yaparlardı?" dedim. Elimin bacağında olması onu biraz daha heyecanlandırmıştı, "Anla işte... bildiğin şey yaparlardı!" dedi. Ben bacağını okşarken, Meryem alt dudağını ısırıyordu. "Yani gibişirlermiydi?" dediğimde yüzü kıpkırmızı oldu ve sadece başını sallayıp onayladı. "Onları gibişirken gizlice izledin mi hiç?" dediğimde, yine başıyla onayladı.