Öyle deyince utandı, "Ben çıkayım yukarıya... " dedi. "Dur bekle, üzerimi değişeyim, beraber çıkarız!" dedim. "Tamam!" dedi. Üzerimi değiştirirken bana (daha doğrusu çadır kurmuş yarağıma) baksın diye, "Ee, Selim napıyor? iyi mi?" diye sordum. Eşofmanlarımı çıkarıp, çadırı kurmuş boxerla pantolumu gömleğimi alırken, Meryem gözlerini boxerimin önünden ayırmadan soruma cevap vermeye çalıştı. Özellikle önce gömleğimi giydim, düğmeleri iliklerken ağırdan aldım. Meryem'in heycanı daha da artmıştı, basit bir soru sorduğum halde yutkunarak ve kekeleyerek cevap vermişti. Eğer daha uygun bir zaman ve ortamda olsaydık, Meyem'i gibmek benim için çocuk oyuncağıydı. Ama şimdi gibmek için herhangi bir girişimde bulunmam doğru değildi. Beynimin bir kenarına 'gibilebilir!' diye not ettim sadece. Giyindim ve Meryem'i önüme kattım, şalvarının içinde zütünü sağa sola kıvırışını seyrede seyrede yukarı çıktık. Bıngıl bıngıl titriyordu zütü. Bu arada Meryem'in abisi Selim, Vedat'ın teyzesinin oğluydu. Yani Vedat'ın gibiştiği söylentisinde geçen kahraman.

Kahvaltı masasında sadece 4 kişilik yer olduğundan, ayrıca yere de iki tane sofra kurulmuştu. Babam, annem, Zeynep ve ben masada yedik. Diğer kızların hepsi yer sofrasında yaptılar kahvaltılarını. Kahvaltı boyunca (Herhalde en çömezleri olduğundan olsa gerek, yada bu işe gönüllü olduğundan) tüm hizmetleri Meryem yaptı. Kızcağız millete hizmet edeceğim diye kendi kahvaltısını da doğru dürüst yapamadı. Bardaklarımızdaki çaylar daha bitmeden ok gibi fırlayıp kalkıyor, çaylarımızı dolduruyordu. Bir ara annemin babama, "Baksana ne kadar hamarat! Nazar değmesin, çok ta güzel bir kız!" demesini Meryem de duymuş, sürekli mutfakla salon arasında mekik dokuyor, birşeyler zütürüp getiriyor, tabaklarda eksilen zeytin, peynir, domates, salatalık gibi şeyleri takviye ediyordu. Meryem'in yürürken zütünü kıvırmasına hasta olmuştum, mutfağa gidişlerinde çaktırmadan arkasından bakıyordum. Yarağım çoktan kazık gibi olmuştu.