Ertesi sabah bodrumun demir kapısının vurulmasıyla uyandım. Yatakta gerinirken kapı tekrar vuruldu ve "Harun abii, harun abii!" diye seslenildi. Bir kız sesiydi, ama kime ait olduğunu çıkaramadım. Hemen fırladım kapıyı açtım kim olduğunu görmek için. Dün gece bizde yatan kızlardan biriydi. "Harun abi yukarı gelecekmişin, kahvaltı... hazır... " dedi. Kızın bakışları eşofmanımın önüne kaymıştı. Baktığı yere ben de baktım. Her sabah uyandığımda olduğu gibi yarağım yine çadırı kurmuştu. Kızın yüzü birden kıpkırmızı olmuş, heyecanlanmıştı. Güzelce bir kızdı. Boyu diğer kızlara nazaran biraz daha kısaydı. Beline kadar uzun siyah saçları atkuyruğu örülmüştü. Giydiği şalvara rağmen arkaya çıkık zütü çok ciksi duruyordu. Beyaz bluzundan da içine taktığı sutyeninin hatları belli oluyordu. Sutyenin boyutlarına bakılırsa göğüsleri de fazla büyük değildi.

Elimi eşofmanımın cebine sokup yarağımı tutup yan yatırdım ve "Kusura bakma uyku sersemiyim, senin adın neydi hatırlamayamadım?" dedim. O sırada bakışlarını gözlerime kaldırıp, heyecanlı bir şekilde, "Meryem!" dedi. Bizim sülalede okadar çok Meryem, Hatice, Ayşe, Fadime vs. vardı ki. Sadece bizim sülalede değil, bizim köyün her hanesinde ikişer üçer vardı bu isimlerden. "Sen Mevlüt amcamın kızı Meryem misin?" dedim. "Yok, ben ismail'in kızıyım!" dedi. ismail, Mustafa, Hacıali, Durmuş, Ahmet, Mehmet vs. isimlerden de zibil gibi vardı köyde. "Kusura bakma tanıyamadım, hangi ismail?" dedim. "Topal ismail'in kızıyım... Selim abimi hatırlarsın, ortaokulu beraber okumuşsunuz!" dedi. "Haa, tamam, şimdi tanıdım! Kız sen ne kadar da büyümüşsün böyle, hemde güzelleşmişsin! Nerdeyse gelinlik kız olmuşsun! Köyün bütün delikanlıları peşinde dolanıyordur!" deyip yanağından makas aldım.