Bir insan aynı anda aşkı, ihaneti ve pişmanlığı tadarsa ne hale gelir? Yapacağınız tahminleri bilmiyorum ama benim iyi bir hale gelmediğim ortada. Lafı uzatmadan konuya geleyim. Bundan 3 sene önce, maddi durumlarımızdan dolayı istanbuldan başka bir şehire taşınmak zorunda kaldık (Şehrin ismini vermeyeceğim). Bu olay yaz tatilinde olmuştu ve okulun açılmasına da 5-6 gün vardı. Açıkcası bu pekte umrumda değildi. Okulda yine nefret edeceğim onlarca insanın arasına girip sanki onlardan nefret etmiyormuşçasına her gün sahte bir şekilde yüzlerine gülecektim. Kimseye güvenemiyorum. Herkese şüpheyle yaklaşıyor, en ufak hareketlerinde kafamda bir sürü ihtimal geçiriyorum. Zaten insanlara neden güvenesiniz ki?

Zaman hızlı geçmişti, okulun ilk günü yine moralimi giben o taktan alarm sesiyle uyandım. Derin bir "off" çektikten sonra ufak tefek bir şeyler atıştırıp aynaya bile bakmadan evden çıktım. Eskiden düzenli, temiz görünmeye çalışırdım ama nedense son günlerde umrumda değil. Çevremdeki insanların hakkımda ne düşündüğü benim için bir yığın çöpten fazlası değildi. Okulun bahçesine vardığımda yine o sevmediğim görüntüyle karşılaşmıştım; kalabalık. iyi kötü geçen bir yarım saatten sonra sonunda sınıfımı bulup ve kapıyı tıkladım. içeri girdiğimde tüm gözler bana çevrilmişti, hocadan özür dileyip ilk gördüğüm boş sıraya oturdum. Bu sırada öğretmen;

Öğretmen (Ö) Ben (B)

Ö: ilk günden geç kalmak nasıl bir duygu?
B: Fena değil (alaycı bir sırıtışla)
Ö: Şimdiden başlamışız ukalalığa.
Ö: ... (Tartışma büyümesin diye cevap vermedim)

Bu kötü başlangıçtan sonra sıradan tanışma faslına geçmiştik. Ama sınıfta dikkatimi çeken tek şey, arka sıralarda oturan bir kızdı. Ona nedensizce bakmak istiyordum. Ama bunu yapmamalıydım değil mi? Birini sevmemeli, ona değer vermemeliydim. Bu benim için iyi bir şey değildi.