Bekledim başında saatlerce. Bir ara gözlerini açar gibi oldu açmadı. Babannesi yanıma geldi, weing oğlum sen artık git evine uyanırsa haber veririm ben sana dedi. Tamam dedim eve döndüm ama aklım hala ondaydı. 2-3 gün boyunca evden çıkmadım duvarları yumrukladım. Yemedim, içmedim, odadan bile çıkmadım. Can geliyodu, sigara bira falan getiriyodu. Bir gün telefonuma bir çağrı düştü. Eylülün babannesiydi, açtım ama korkuyodum. "Weing yavrum Eylül gözünü açtı çabuk hastaneye gel seni sayıklıyo" dedi. Beyler mutluluktan uçsammı, ağlasam mı bilemedim. Ama koşarak hastaneye gittim. Uyanmıştı yanına girmeme ilk izin vermeselerde Eylül ağlayınca vermek zorunda kaldılar. Yattığı yerin yanına oturdum, elini tuttum. Ağlıyordu sevdiğim. Ölümcül tehlikesi yoktu hatta kanseri atlatma ihtimali yüksekti. Ama onun umudu yoktu, yaşamayı istemiyordu sanki. Bana o gün çok içimi delen bişey söyledi.

"Beni bu halimle bile sevmeye devam ediyorsan ven sana istediğimi vermişim demektir"