Aradaki uzun sessizliğin ardından Onur konuşmaya başladı. “O gördüğüm şey hayal değildi değil mi? O an aklımı yitiriyordum,” dedi. Aklında bir şeyler dolanan Rodney o kadar dalmıştı ki Onur’un konuştuğunu bile duymamıştı. “Hey! Beni duyuyor musun?” diye sesini yükselterek konuşmuştu.
“Özür dilerim. Bir şeyler düşüyordum duyamadım. Ne dedin?” dedi. Rodney’in sesi biraz sıkıntılı çıkıyordu.
“Ne dediğimi boş ver. Asıl sen ne düşünüyorsun? Şimdi ne yapmamız gerektiğine dair bir fikrin var mı?” dedi Onur.
“Ben de tam onu düşünüyordum ve bir sonuca vardım. Seni arıyordum. O sırada birkaç şövalyenin konuşmasına kulak misafiri oldum. Bilinmeyen diyara -Rahon Krallığı- büyük bir gemi yola çıkacakmış. Bu günün geleceğini tahmin eden soylu biri kıçını sağlama almış ve ücreti ödeyenleri gemilere bindirip zütürüyormuş, yarın sabahın ilk ışığıyla gideceklermiş,” dedi ve Onur’un söylediklerini sindirmesini bekledi. Rodney konuşmaya devam etti. “işte buda bizim biletimiz, bunu başarabiliriz! Gemi ne kadar uzak olsa da sabaha kadar çoktan varırız. Tabi başımıza bir şey gelmezse,” dedi.