Babannem artık her eve girdiğimde soruyodu "birimi var çok mutlusun" diye. Evet beyler o kadar iyiydiki göz altlarımdaki torbalar gitmişti, gözümde kanlanma kalmamıştı, alkolü azaltmıştım, esrar desen nerdeyse ayda 1-2 falan. Ama Eylüle olan sevgim her gün büyüyordu. Yine bir gün okuldan çıkıp Canla birlikte eve doğru yürürken, geçen kavga ettiğim çocuk karşımıza çıktı, yanında 3-4 kişi vardı. ($ben) (@huur çocuğu) (&can)

@- vay vay vay weing bey nasılsınız
$- ne istiyosun çocuk çabuk söyle
@- hangi işlere bulaştığını biliyorum ama sen hangi kovana çomak soktuğunu bilmiyosun o kızı ellerinden çekip alırım
&- ne diyosun lan huur çocuğu

Diye bir girdi, güçlü bi çocuktu Can. Amma velakin biz 2 kişiydik onlar 5 kişiydi. Kavga etmeye başladık ama beyler şöyle düşünün, ben kas gevşetici ve antidepresan kullanan bi insandım, kaslarımda hiç güç yoktu. Biz biraz dayak yerken arkadan Canın torbacı tayfası geldi ama nasıl bir geliş aklınızda hilal taktiğini uygulayın biz ortadayız, 5 kişi etrafımızı sardılar, 10 kişi Canın tayfa geliyo ve 5 kişiyide çembere alıyolar. O sırada biz kalktık ayağa sonradan adının Batuhan olduğunu öğrendiğim huur çocuğunun kafasını tuttum 2-3 yumruk attıkttan sonra "Eylülden uzak durucaksın seni ananın dıbına geri sokarım çocuk" dedim sonra bir ton özür diledikten sonra kalktı ve gitti. Hayatımda hiçbir kız için kavga etmemiştim, ama Eylül için değerdi.