Gerek evlerde yenen yemekler gerek insanların konuşması.. Annemin akşam yemeği menüleri bile değişmişti artık. Okuldakiler beni iğreti biriymişim gibi istanbullu diye çağırıyorlardı. Kantinde sıra bekleyip tost aldığımda vaaay zengin istanbulluya bak diyenleri bile tanımıştım. Okul tadilatta olduğu için her gün yarım saat önce kalkıp bir başka okula yollara düşüyordum henüz 12 yaşındaydım ve hayat gerçekten çok bunaltıyordu beni. Buraya ait değilim hissi bir saniye peşimi bırakmıyordu. Elbette atlatırdım ama sabredemiyordum.