27 Kasım günü Gökçe okula ağlayarak gelmişti. Daha sonra ise okuldan çıkıp öğle arasında parka gitti. Yanına gittim. Ne olduğunu sordum, hıçkırıklarından cevap dahi veremiyordu. O hali beni de harap etmişti ona sarılıp hıçkırıklarının dinmesini bekledim. Sonra gözlerindeki yaşları silip ne olduğunu sordum. O yeşil gözleri bu yaşları haketmiyordu. Babasının kanser olduğunu söyledi. Daha sonradan öğrendiğim kadarı ile Mehmet Hoca kan kanseriydi. Mehmet Hoca göründüğünden çok daha yumuşak kalpli iyi bir adamdı. Gözlerim dolmuştu. Belli etmemek için kafasını göğsüme yasladım. Bir süre sonra ben de sessizce ağlamaya başladım. Birlikte ağladık. O göğsümde kaldı öyle. Gitmedik sonra zaten okula.