Öldükten sonra bilincimin yok olacak olması beni korkutmuyor. Korkutmayı bırak hayatta kaldığım, düşünebildiğim ve düşüncelerimi harekete geçirebildiğim sürenin kısıtlı olması beni bu süreyi daha iyi değerlendirmeye teşvik ediyor, yani hayata çok büyük bir değer yüklüyor. Farklı bir şekilde söylemek gerekirse, bu dünyaya bir kez geleceğim, bu vücudu ve bilinci kullanmak için kısıtlı bir sürem var, bu süreyi en iyi şekilde değerlendirmeli, ve hayatıma bir anlam katmalıyım.

Bu anlam kimisi için Kuran'a göre yaşayıp cennete gitmektir, kimisi için barlarda diskolarda eğlenmektir, kimisi için sadece hayatını sürdürebilmektir, kimisi için adını tarihe yazdırmaktır. Benim için hayatın anlamı bir Tesla olmak, bir Mozart olmak, bir Picasso olmaktır... Yani insanlığa bir şey katmaktır. ister bir resim olsun, ister bir müzik parçası, ister hayatı kolaylaştıracak, bilimde yeni kapılar açacak bir icat. Zaten insan böyle bir esere veya icada imza attığı zaman isimi ölümsüzleşmiş oluyor, yok olmuyor. Ben arkamda "iyi" bir şey bırakmışsam, ölüp bilincimi kaybetmekten korkmam.

Bir bakmışım tanrı var. Ne olacak? Bilmem ki... Hangi tanrıdan bahsediyoruz? Allah mı? Odin mi? Vişnu mu?...