Sabah annemin kapıya vurması ile uyandım. Kapıyı açtım. Niye kapıyı kapattığımı sordu. Öylesine dedim durgun bir şekilde. Anneme okula gitmek istemediğimi hasta olduğumu söyledim. Okula gidip gitmemek üzerine biraz tartışma yaptıktan sonra rapor alıp gitmeyeceğimi söyledim.iyi ne yaparsan yap dedi. Onu üzmek pek huyum değildi. Ama o an umurumda olan şeylerden biri de değildi. Yatağa uzanıp yorganı kafama kadar çektim. Olmamıştı. Sonra Mevlana'nın sözü geldi aklıma ; "Üzülme! Bir şey olmuyorsa ya daha iyisi olacağı için ya da gerçekten de olmaması gerektiği için olmuyordur…" beynimde hak versem de gönlümdeki acı tersini söylüyordu. Keşke söylemeseydim de şimdi onun yanında olsaydım diye düşündüm. Sonra kafamdan bunu attım. Yorganı üstümden atıp ayağa kalktım. Ben bu kadar ezik bir adam değildim.