Uzun yazıyorum bu partı ve açıkcası biraz tereddütteyim. Herkes aksiyona geç diyor fakat aksiyondan önce yazılacak çok şey var.Ve bu hikayede pek gibiş yok.Ha var ama öyle çok ayrıntılı yazacak değilim.Önceki entry'dede yaptığımız gibi beyler.Her ayrıntıyı yazmaya devammı?(+)Yoksa aksiyona'mı geçeyim(-) bunu siz seçin.

Yukarı çıkıp evime girdim. Koltukta oturup biraz düşünmeye başladım.O anki görüntü aklımdan çıkmıyordu.Ve sanırsam onların beni görmesi akıllarından çıkmaycaktı...

Yanıma Dexer geldi.O benim küçük kardeşim gibiydi... Evet kardeşim, Kardeşim ile uzun zamandır konuşmuyorduk.Tam olarak ne kadar gün geçmişti? Bunu hatırlamıyordum bile...

Elime telefonumu aldım. Kardeşimi gizem'i aradım.Çaldı... çaldı... çaldı... ve açtı beyler.O zamanki mutluluğumu kimse anlayamaz beyler. Yine " Ne var?" diye açtı.Ona "kardeşim gerçekten çok çok özür dilerim. Lütfen yüzüme kapatma"dedim. Daha doğrusu demek istedim fakat cümlenin sonuna kadar sesim kısılmış ve bir hıçkırık duyulmuştu. Evet ağlıyordum beyler.

Ne oldu biliyormusunuz? Benim güzel kardeşim "Tamam tamam abi ağlama yav. Bende seni özledim.Özür dilerim böyle konuştuğum için" Diyerek ağlamaya başladı beyler. Beraber ağlaştık. Ailemi bıraktığım için çok üzgündüm. Hemde çok...