Koğuşlar sessiz ve soğuktu. içerisi yemekhane kadar ışıl ışıl mumlar ile yanmıyordu. Akon'un girişten bulduğu bir mum ile birinci kata doğru çıktık. Kendi odamıza geldik. Herkes üstünü değiştirdi. Samanla dolu yataklara herkes birer ikişer yattı. Akon ise kendi hazırlıdığı soba yanındaki yer döşeğine yattı. Son bir kez daha Akon'a baktım. Bana şu zamana kadar yaptığı iyilikleri düşünüp ona minnet borcum olduğumu tekrar kendime hatırlattım. Sonra annem Andreja ve babam Nikola gözümün önüne geldi. Burunlarım da tütüyorlardı. Daha sonra arkadaşlarım Ponçi ve Komero'yu hatırladım. Bir de kedim Zuzu'yu. Ve göğüs kafesimin tam sol tarafına bir sancı saplandı. Onları hala çok özlüyordum. Ve sonra gözlerimden sessizce yaşlar akarak uyuyakaldım.