Ders bitti ve hoca bana ters bakışlar atarak kapıdan dışarıya çıktı. Gülümseyerek sınıftan içeri girdim. Tam Özgür'ün yanına giderken. Kolumdan biri tuttu. Bu Gökçe'ydi. Hocanın babası olduğunu söyledi. züt gibi kalmıştım. "Özür dilerim ya gerçekten bilmiyordum ama işte bir an öyle olunca ... " derken beni susturdu ve "Özür dilemene gerek yok haklıydın. Her neyse sen arkadaşının yanına git" dedi arkadan yaklaşan özgürü işaret ederek. Kafamı hafifçe salladım. Bir manası yoktu. Ama tek onu yapabilmiştim. Özgür yüzünde bir bin gülümsemesi ile yanıma geldi ve beni kapıdan dışarı çıkarıp Gökçe'den uzaklaştırınca "ne gibtin beeee" diye bağırdı. Onu susturmaya çalışırken bir yandan da kahkahalarla gülüyordum. Cidden Özge olmamasına rağmen efsane gün oluyordu. Güzel kızı olan hocaya yeni geldiğim okulda ayar vermiştim. Popülaritem artacaktı.Üstelik kız da beni haklı buluyordu. Bir insan daha ne isteyebilirdi ki ?