ilk dersleri geçerken özgenin yokluğunu hissetmeye başladığımı farketmiştim. 4.dersti. Derse edebiyatçı gelmişti. 45 yaşlarında, arada siyah telleri olan gri renkte saça sahip bir adam. Önce bana kendimi tanıtmamı falan söyledi. Ben tanıttıktan sonra okulumdan neden geldiğimi falan sordu. Bunları cevapladım. Adam sürekli, ters sorular soruyordu. Sıkılmıştım ve sıkıntımı biraz gidermek için, kitabımı çıkarıp okumaya başladım. işte bir olayı anlatırken o sırada Franz Kafka'nın "Beyinlerimiz savaşsın isterdim ama görüyorum ki silahsızsınız bayım" lafını kullandı. Kafamı kaldırıp baktım. Bu adamın bu lafı bilmesi şaşırtıcı gelmişti. Ancak, yine de kitaba devam etmek hocayı dinlemekten daha ilgi çekici geliyordu. Ben de tekrardan kafamı eğdim. Kafamı eğdiğimi farkeden hoca "Bırak o elindekini" diye bağırdı. Kitabı sıranın altına koyup, hocaya baktım. "Niye dersi dinlemiyorsun" dedi. ilgimi çekmediğini söylemek dilimin ucuna kadar gelse de, cevap vermedim. "Oğlum beyinsiz misin, cevap versene" dedi. Tepem atmıştı ancak soğukkanlılığımı koruyarak ayağa kalktım ve "Beyinsiz değilim hocam. Sadece silahsız birine silah çekmek istemedim." dedim. Zebaniler falan gelmedi ama, sınıf kahkahalara boğuldu hoca ise beni ceketimden tutarak sınıftan dışarı çıkardı. Benim için hava hoştu. Dersin bitişinde Özgür ile yapacağımız taşak muhabbetini düşünerek beklemeye başladım.