aradan 1 yıldan fazla geçmiş.
sene muhtemelen 85 falan. yaz ayları. ne kadar da sıcak hava.
okuldaydım, demek ki ya haziran, ya eylül falan.

gündüzleri nasıl sıkılıyorum okulda.
öğretmenimden nasıl nefret ediyorum.
nasıl boğuluyorum gri bir şehrin kahverengi okulunda.

anlatıyor öğretmen arada.
ama herkes sırayla kalkıyor tahtaya.
orhangazi, bizans tekfurları, murat hüdavendigar, beyazıt ve timur, falan ile filan.
ilgimi çekmiyor pek.
sıra da bana gelmez nasılsa.
dalayım şurada hayallere derken,
gene o uğultu geldi merdivenlerden.
kalktım ayağa.
"nuri nooluyo" dedi öğretmen sertçe.
"geliyo örtmenim" dedim
ne kapı açıldı, ne bir defter sayfası kıpırdadı yerinden.
o net ve tiz çınlama savurdu bakışlarımı tavana.
bir kaç saniye sürdü içimde kalan nefesi verebilmem. öncesinde sıkıştı kaldı ciğerime.
gözlerimi açmadım.
açmak istemedim.
kulaklarımı da kapattım.
ama aradan sızan sesler iyice korkuttu beni.
motor sesi geliyordu.
ama arabanınkinden farklı.
daha tek tek vuruyordu motor. pat pat pat diye.
ayaklarımı bastığım yer aşağı yukarı, sağa sola sallanıyordu.
yavaş yavaş açtım gözlerimi.
karanlıktı.
yıldızlar vardı, ay vardı.
yine soğuktu.
bir teknedeydim bu sefer.
sıkı sıkı tutundum küpeşteye.
bağırmadım ama.
korktum, ağladım, ama bağırmadım.

bir fener tutuldu yüzüme.
"kimsiiin ?" dedi feneri tutan. yüzünü göremedim.
"abi, ben , şey" diye kekeledim.
"ula kimsinnn ?" diye bağırdı adam.
"kaptaaaan, kaçak yoldu vaaar." diye döndü arkasını.
hani atlasam denize, o kadar da iyi yüzemem.
hem karanlık, hem teknenin ne kadar yüksek olduğunu bilemiyorum.
çaresiz çöktüm olduğum yere.
kocaman bıyıkları olan bir amca geldi yanıma.
tuttu ensemden, döndürdü kendine doğru.
"ne arıyorsun burda. kimin çocuğusun sen ?" dedi.
söyledim adımı, anamın babamın adını, nerede yaşadığımı.
dümenin olduğu küçük kabine zütürdüler beni.
ışıkta yüzüme daha dikkatli baktılar.
toplamda 10 kişi falan vardılar.
motor pat pat pat ses çıkarmaya devam etti.