bir anda,
durduk yere,
çok alakasız ve rastgele mekanlarda bulmak kendini,
6 saat, 6 dakika süren bir rüya gibi.
ama tam anlamıyla gerçek,

anlatayım,

ilk olduğunda küçük bir çocuktum.
gündüz ateşle oynamış, is kokuyor diye beyaz sabunla yıkanmış, tertemiz yatağına yatırılmış, masum, sıradan, aptal bir çocuk...

tavanda oynayan soba ışığına bakarak dalmıştım uykuya.
derin bir uğultu geldi divanın altından. cinden periden korkan çocuklardık o zamanlar. kaskatı kesilince belalar def olur sanardık. bekledim çaresizce uğultunun şarkısının bitmesini. net ve tiz bir çınlama ile bitti uğultu.

sonra ışık gözlerimi yaktı.
yatağımda yatan ben,
bir anda kendimi sokakta,
bir hastanenin bahçesinde,
bir arabanın kapı koluna tutunurken buldum.
o kadar çok bağırmışım ki korkudan, başıma üşüşenler arabanın kapı kolundan zor ayırdılar elimi. hiçbir şey konuşamıyor, hiçbir şey hissedemiyordum.
halbuki daha 1 saniye önce yatağımda sobanın gürültüsünü dinliyordum.
birşey beni oradan alıp hiç bilmediğim bu soğuk yere getirmişti.

soğuktu hastanenin bahçesi. istanbul'dan daha soğuktu en azından.
karlar vardı binanın güneş almayan kenarlarında.
kıvırcık kahverengi saçlı bir doktorun karşısındaydım. gözüme ışık tutuyor ve adımı soruyordu.
hızlı nefeslerimden aralık bulup adımı öğrenemeyince sıkı sıkı sarıldı bana.
diğer meraklı gözler bana bakıyordu.
"nerden geliyir bu çocuk. kimi kimsesi yoktir acaba ? kimin uşağısan evlat, deyiver daa"

erzurum'daydım.