Eylül sabahı yazdan kalma bir gün güneş ışıkları pencereden içeri girip benim uyanmama neden oldu. Saate baktım 7.30 aslında daha erkendi kalktım elimi yüzümü yıkadım günlerden pazartesi
ama nedense kendimi huzurlu hissediyorum , evde herkesten önce kalkmışsam birde hava güneşliyse daha şehrin gürültüsü başlamadıysa kendimi huzurlu hissederim sanki ölmüşüm de kurallara uyan bir vatandaşa vaat edilen cennete düşmüşüm. insanlar öldüklerinde bu kadar huzurlu hissediyor mu? Cesetlerin yüz ifadesi nasıl olur? Ben hayatımda tek ceset gördüm oda rahmetli dedem , hasta yatağında can verdi yüzünde yeni doğmuş
bir bebeğin ifadesi vardı sanki, huzurluydu. Peki madem öldükten sonra huzurlu bir sonsuzluk bizi bekliyor o zaman ne yapıyoruz biz? Neden bu saçmalıklara katlanmak zorundayız?
Çünkü vazgeçemiyoruz tuhaf bir korku var her şeye rağmen yaşamak için bir sebep buluyoruz . intihar edenler herhalde o sebebi bulamıyor yada yeterince düşünmüyorlar..
Belki çok düşündükleri için intihar ediyorlar. Geleceğime bakınca bir şey göremiyorum gözlerimi kapatıyorum hayal etmeye çalışıyorum, yok. Karanlık hiç bir şey göremiyorum.
Hani derler ya kendini on sene sonra nerede görüyorsun, ben bu soruyu cevaplayamıyorum. insanın her zaman bir seçeneği vardır her şeyin bir yolu var intihar son seçenek eğer elde bir şeyin kalmazsa kendini zehirlersin, yada asarsın olmadı atarsın. Din adamlarına göre bu çok ağır bir suç cezası cehennem diyorlar. Yaşamanın bir anlamı kalmamışsa insan bunu düşünmez zaten yeterince önem verilseydi şuan tüm insanlar saçma sapan işleri bırakıp gece gündüz ibadet ederdi ben bunları düşündükçe kayboluyorum sanki içimdeki ben çıkmış gitmiş farklı biriymişim gibi boşlukta yürüyorum yolun sonunda ne var diye merak ediyorum ama yol falan yok sonra bakıyorum bende yokum her taraf karanlık sonra hayattaki saçma sapan şeyleri yapmak zorunda kalıyorum gidiyorum üstümü değiştiriyorum bakkala gidiyorum iki ekmek ve yumurta istiyorum param yok , deftere yaz diyorum adam homurdanıyor ben artık alışıyorum bu saçmalıklara belkide kabulleniyorum sonra düşünüyorum yolda bir köpek görüyorum sokak köpeği kimsesiz yada öyle gözüküyor bunun hayattaki amacı ne diyorum neden yaratıldı? Sonra o köpek bana doğru saldırıyor ananı avradını gibeyim diyerek yolumu değiştiriyorum. Apartman girişini süpüren belediye görevlisine
"Günaydın, kolay gelsin" diyerek selam verdim fakat hiç oralı olmadı. Sanırım oda kendini dünyaya kapattı şuan yaptığı işi bilinçsiz yapıyor zaten farkında olsa ben ne yapıyorum bu hayatta
diyerek kafayı yeme noktasına gelebilir o yüzden pek alınmadım hak verdim ve merdivenlerden yukarıya çıkmaya başladım Neriman Abla kapısını kapatıp evden çıkıyordu beni gördü gülümsedi

"Günaydın Yusuf"
"Günaydın hocam"
"Nasılsın bakalım bu gün okul açılıyor hadi son senen hayırlısı olsun."
"Hayırlısı hocam" diyerek iç geçirdim.
"Üniversite sınavına çalıştın mı yazın?"
"Yazın Berber Kemal'de çalıştım hocam."
"Hmm.. Dershane falan yok o zaman."
"Yok hocam."
"Ee hiç bir şey için geç değil Yusuf.Sen istedikten sonra her şeyi yapabilirsin bu dediğimi unutma olur mu?
"Tamam Neriman Abla olur."
"Sınava hazırlanacak mısın? Bana söz ver."
"Söz vermeyeyim be hocam tutamam sonra mahcup olurum."
"E ne yapacaksın okul bittikten sonra?"
"Bilmiyorum ki .. Çalışırım herhalde."
"Neyse bakalım. Sen yinede hazırlanmayı düşün derim. Ben çıkıyorum yolum uzak hadi görüşürüz iyi dersler."
"Görüşürüz sizede"