o sabah yeniden doğmalıydım. murat odada uyuyordu. düşünmekten veya alkolden mi bilmiyorum çok erken kalkmıştım sabah. yeniden doğacaksam kendimi sokağa atmalıydım. bilgisayarı hiç açmamıştım ilk kez. diğer günler ilk işim nette bişeyler yapmak, depresyonvari müzikler dinlemek oluyordu. ama hemen duştan sonra kendimi dışarı attım. sokakta yürümem zor olmadı bu kez, çünkü çok az kişi vardı erken bi saat olduğundan. kimse izlemiyordu beni uzun zaman sonra. veya aslında hiç beni hususi olarak izlemiyorlardı ama bana öyle geliyordu.