sabah uyandım ses yok seda yok. murat ortada yok kimbilir kaçıncı postayı atıyor. neyse dedim yine çağırdım bizim tuncay. geldi böyle aynı amk aynı ben adam, telefonda sesini filan zor duyuyorum, bi ortama girince asla önden girmez, pek konuşmaz aynı ben. geldi hayattan bezmiş gibi. yine açtı arabest şarkıları. hiç iç açıcı bişey anlatmıyor yine. evde bişeyler yaptık kahvaltı filan. öyle oturduk mal gibi televizyon izledik başka da bi tak yok. içimizden bi cafeye filan gidip tavla atmak gelmiyor. çünkü önceden denedik gidiyoruz amk etrafta millete bakıyorum şakır şakır konuşuyorlar. hani yurtdışına gidersiniz herkes konuşur bitek siz konuşamaz mal gibi bakarsınız öyle. işte öyle oluyordu. biz karşılıklı oturuyor, etraftan anlaşılmasın diye yalandan telefonun kilidini açıp kapatıyorduk. tabi ikimizde biliyorduk ama hani biz niye böyleyiz gibi bi durum yoktu. kendimizden gizliyorduk genelde. bişey yokmuş gibi yapıyorduk. zaten etrafta kızlar filan varsa iyice kasılıyordum, bakıyordum solda 4 kız oturmuş ne yapacağımı şaşırıyordum. bu durumdaki ben için esra-ceyda kardeşlerle buluşmak büyük bi olaydı. tuncaya baktıkça acıyorum kendimi görüyorum. kaçırdıklarımı düşünüyorum üzülüyorum, zamanın geçtiğini ve birşeyler yapamadığımı görüyorum elimi kolumu bağlamışlar sanki.