önce şunu belirteyim böyle bir hastalığınız varsa veya şüpheleniyorsanız dooooru hastaneye binozlar. tabi hastaneye gidilemeyecek bir hastalık bu biliyorum. sorun da tam burada başlıyor.

öncelikle çocukluğumdan başlıyorum. unutmayın bu hastalığın çıkış noktası çocukluk. kimse anasının karnından sf li (sosyal fobi) doğmaz. ailem her zaman üzerimde baskın olmuştur. zaman zaman çocuklarla oynarken annem beni arkadaşlarıma emanet ederdi. çocuklar ahmete iyi bakın derdi. işte burada başlıyor olay. zaten tek kardeştim. babam bana hiç güvenmezdi. gerçekten adamın gibinde değildim. üstüme titrerdi tabi ama mesela elinde olsa oyuncaklarımla benim yerime kendi oynar, ben düşmeyeyim diye bigibletime kendisi binerdi. tabi durum böyle olunca arkadaş arasında küçümsemeler, alay etmeler oldu. bu da o yaşta bi çocuk için çok kötüydü. her zaman diğerlerinden ezik hissetmeye başlamıştım. kendimi onlardan her konuda kötü görüyordum. bu cümleye dikkat edin işin sırrı burada.

sonra yavaş yavaş büyümeye başladım. her bireyin yaşı ilerledikçe alması gereken sorumluluklar artar. ama benim hiç artmadı. çünkü ailem benim yerime hepsini yaptı. yaş ilerledi ve lise zamanına geldi. ben hala herkesi üstün görüyordum. yavaş yavaş kız arkadaş bulmalar vs. başladı. bende fiziği düzgün biriyim. bana da bakan veya teklif eden kızlar dahi oldu, hepsini reddettim. çünkü herkes benden üstündü, benim işim değildi bunlar. ben kenarda durmaya mahkum gibiydim. sınıfta sınıf arkadaşlarımın önünde bile elim ayağım titriyordu, yüzüm kızarıyordu, sesim çoook kötü çıkıyordu. herkes gülmeye başlıyordu. sınıf arkadaşlarımla çok rahat konuşan ben önlerine tek başıma çıkınca öylece kalıyordum..

sonunda aşık oldum ve işler değişmeye başladı...