Hızla gelişen ülkede yeni binalar göklere yükseliyordu bile. Ülkeye alınan siviller binlsra yerleştirildi. Herbirine fabrikalarda iş verildi. Yiyecek ve giyecek ihtiyaçları karşılandı.

Dünyada nazi sempatizanlığı artmaya başladı. Ülkeye alınan bazı sivillerden sonra dünyadaki diğecilerde imparatorluğun yolunu tuttu. Herbiri ülkeye alınacaklarını zannederek yola koyuldular.

Sınırda herkes tek tek kontrol edildi, hayatlarına kadar. Kontrolden kaçmaya çalışanlar, duvara tırmananlar, casuslar, silahlı eylemciler. Hepsi oracıkta infaz edildi. Cesetleri yakıldı. Sınırda bulunan yaklaşık 1000 kişiden 200 kadarı ülkeye kabul edildi. Diğerlerine derhal sınırı terketmeleri emredildi ve ceplerine yolluk bile konuldu. Küçük bir çoğunluğu geri dönme yoluna girerken büyük bir kısmı ise isyan etmeye başladı. "Onca yolu boşuna mı geldik! Nerede bu adalet dediğiniz sey! Lanet olsun size!" Diyenler gruplaştılar. Sınır görevlileri ihtar etmekten öteye geçmezler. insan hayatı onlar için önemsiz. Acımak alçalmaktır...

"Ülkeye kabul edilmeyenler derhal sınırı terk etmek durumundadır. ikinci bir uyarıya kulak asmama durumunda infaz edilirsiniz. Derhal sınırı terkedin!" Bu cümlelerden sonra grubun bir kısmı derhal oradan ayrıldı. Bunun bir şaka olmadığını biliyorlardı. Kalan grup direnmeye devam etti. Görevlilerden ikinci anons geldi: "Bu anons ikinci uyarıdır. Sınır kapısında ve en az 150 metre yakınında bulunlara ateş açılacaktır. Derhal sınırı terk etmeniz için size verilen 10 dakikayı kullanın!"

Beş altı kişi anonstan hemen sonra tabanları yağladı. Fakat büyük bir çoğunluk hala kapıda direniyordu. Tellere tırmanıyorlar, taş atıyorlardi. 10 dakikanın sonlarına doğru demir kapı rayından çıktı...