O akşam deli oldum resmen. Eve gittiğimde o kadar aç olmama rağmen yemek yemeden hemen yattım. Kızı beynimde sürekli görmeye başladım. Hafta sonu diye bide iki gün bu sinirle nasıl geçecek bilemiyorum. Bildiğin platonik aşk gibi bir şeye dönüştü. Yatağa yatıyorum uyuyamıyorum, her şey üstüme üstüme geliyor. Bide evdekilerle gibimsonik bi sebeple tartışmıştım.

Pazartesi oldu. Ben yine 1,5 saat önce okul kapısında kuytudaydım. Midemde garip bi bulantı var heyecan ve stres nedeniyle. 1 saat bekledikten sonra kız uzaktan göründü. Ne diyeceğim ki kıza. Niye bekliyorum? Hiç bir hareketimin anldıbını bilmeden yapıyordum. Daha kızın adını bile bilmiyorum. Vücudumu beynim değil hormonlarım yönetiyordu. Kapıya yaklaştı. Bende yavaştan yakaladım onu. "Aaa ne tesadüf günaydın" dedim kıza. "En azından insanları düşürmedende iletişime geçebiliyomuşsun ihi" dedi. Bu başarısız laf sokuşu benim için büyük bir umut, hedefime koca bir adımdı. Yaa işte öyle oldu o kadar özür diledim olmadı diye konuyu göğüsümde yumuşattım. Tabi ben onun göğüsünde yumuşamayı dilerdim ama ille ki o günlerde gelecekti. Kızı sınıfına kadar zütürdüm. Rahatsız olmuş gibiydi ama ses de etmedi. Adını sordum "neden soruyorsun ki" dedi. Kız tam dengesiz bir buz dolabı. Sonunda söyledi ama. Adı Betülmüş. Ben de adımı bağışladım Şimdibanabi dedim. Memnun oldum faslından sonra ayrıldık.