Sabah alarm sesine uyandım. Okula gitmek için hazırlanmaya başladım, acelem vardı ama bugün bahar ile buluşacağım için bakımlı olmayı ihmal etmemeliydim. Evden çıktım ve düşünmeye başladım, ben baharın karşısında nasıl konuşacaktım ? Dilim tutulurdu konuşamazdım. Bahara rezil olma korkusu içerindeydim.

Okulun bahçesine giriş yaptım ve tedirgin gözlerle etrafı kontrol ediyordum bahar oralarda mı diye. Sınıfıma geçtim. Arkadaşım kerem geldi ve olayları ona anlattım ve bana sinsice gülmeye başladı. Gulumsemesinin nedenini sorduğumda geçmiş olsun sen bu kıza abayı yakmışsın demişti. Bende ona karşı çıkarak hayır demiştim.

Zaman ilerliyordu ve git gide heyecanım artıyordu. Derslerde anlatılanlara odaklanamiyordum. Bahar ile bahçede konuşacak konu uretiyordum kendi kendime.Şimdi ki aklım olsa hiç düşünmeden yanına gidip konuşurdum. Belki de yaptığım en büyük hata buydu.Ama daha 10. sınıfta ve henüz kız arkadaşı olmamış biri için bunlar gayet normaldi.