Taksiden indiğimizde "Gözlerini kapat" dedim. Bir şeyler mırıldanarak kapattı. Kucağıma aldığımda şaşırarak gözlerini kocaman açtı. Bir öpücük kondurdum dudaklarına, "Gözleri açmak yok" dedim. Kıpkırmızı kesildi. Haftasonu kaldığım evin kapısına kadar taşıdım onu. Kapıda gözünü aç dememle birlikte kocaman gözlerini açıp gülerek boynuma asılması bir oldu.

içeri girdik ve güneşim hemen mutfağa yöneldi. "Ee bi şey yok ki burada" dedi. Arkasından geldim ve elini beline doladım, "Ne yemek istersin". Malzemeler saydı, bunlar olsaydı bunu yapardım diye. "Alayım hemen, sen güzelce uzan televizyon izle" dedim. Dudaklarıma bir öpücük kondurdu "Dikkat et".

Yüzümdeki sıcaklıkla beraber dışarı çıktım ve marketten alışveriş yaptım. Eve doğru yürürken karşımdan geleni fark ettim, tarıktı. Haftalardır raporlu olduğunu duymuştum ve uzun zamandan sonra ilk defa karşılaşmıştık, evimin çevresinde oturduğunu bilmiyordum; gözlerinin altı mosmordu, daha da kilo almış ve saçı uzamıştı. Aslında tarığa acıyordum, içimde ona karşı bir sinir yoktu; sonuçta her şeye rağmen bir hareketi olmamıştı. Selam vermeden yanından geçtim, gözlerinin içine bakarak; ancak o elimdeki poşetlere dikkatlice bakıyordu. Pek de umursamadım, kötülüğünü istemiyordum.

Eve geldiğimde açelya pijamalarını giymiş ve televizyonun karşısında uyuyakalmıştı. Gördüğüm en güzel şeydi, onun uyuması. Dudağının açık kısmından öptüm ve mutfağa geçtim. internetten söylediği yemeğin tarifini açıp sessizce yapmaya başladım. Uzun uğraşlar sonucu yaptığım yemeği masaya koyduktan sonra güneşimin yanına uzandım. Ben onu asla uyandıramazdım, asla. Onu izlerken geçen yarım saatten sonra kendi kendine bir şeyler mırıldanarak uyandı. Beni görünce kıpkırmızı kesildi ve gözlerini tekrar kapattı. "Yemezler" dedim, kocaman güldü. "Hii yemek ne oldu" dedi, kucağıma alıp sandalyeye oturttum.

Aynı evde onunla yaşamak ondan sonra başıma gelen en güzel ikinci şeydi..