Günler günleri kovalıyordu, klagib bir günüm; açelyayla geçirdiğim saatler, babamın küfürleri, basketbol antrenmanlarıyla geçiyordu.

Çok mutluydum, açelya bana çok iyi geliyordu; annemle tanıştırmıştım onu telefonda, annem benim halime şaşırmıştı; beni gülerken görmek en çok istediği şeydi herhalde annemin, bundan olsa gerek açelyaya hemen kızı gibi ısınmıştı. Tanıştırdıktan sonra bile açelya annemi ara ara arıyor ve saatlerce muhabbet ediyorlardı. Bir kere benim hakkımda konuşurken yakalamıştım onları, her şey çok güzeldi.

Yaşama amacım olmuştu açelya, o gülünce ben de gülüyordum; o üzülünce ben de üzülüyordum.

Bir salı günü haberimiz oldu haftasonu yapılacak olan geziden. Bigiblet sürülecek ardından da yemek yenilecekti. Açelyanın biraz dolaşmaya ihtiyacı vardı, benim de daha çok açelyaya. ikimizin gezi parasını verdikten sonra haftasonuna kadar güneşim çok heyecanlıydı. Böyle küçük ve ince şeylere çok mutlu oluyor ardından da bundan utanarak kızarıyordu. Her hareketinde beni biraz daha aşık ediyordu.

Haftasonu geldiğinde açelya ile servise binip bigiblet sürülen yeşillik kampüse geldik. Açelya da ben de bigiblete binmek istemediğimizden çamlığın içinde yürümeye başladık. Güneşim çok mutluydu, ben de onunla mutluydum.

O an ne olduğunu sakin kafayla bile tam olarak hatırlayamıyorum fakat açelyamın düştüğünü hatırlıyorum, hızlı bir düşüş ve tok bir ses. Güneşim yerde, ağlıyor ve bağırıyor. Gözümün döndüğünü hatırlıyorum; kucağıma aldığımda acıyla kolumu çizdiğini, üzerine örttüğüm ceketimi yırttığını hatırlıyorum. Emin olun aşık olduğunuz insanı o halde görmekten daha kötü bir şey olamaz. Yaklaşık bir kilometre kadar çamlık yolda kucağımda tek varlığımı taşıdım, acısını tam kalbimde hissettim; ölüp ölüp dirildim. Büfelere vardığımızda ambulans çağırdılar ve ben sinirimden deli gibi ağlıyordum. Açelya daha sakindi ama gözünden süzülen yaşları görebiliyordum. Ambulansa küfürler savuruyor, çevremdekileri itiyordum. Bir yandan arkadaşlar beni sakinleştirmeye çalışıyor, bir yandan da kızlar açelyayla ilgileniyordu. Ambulans geldiğinde görevlinin yakasını tuttuğumu hatırlıyorum: "Ona bir şey olsun, hepinizi öldürürüm". Adamların beni yatıştırmak için "bir şeyi yok kardeşim, merak etme" dediklerini hatırlıyorum.

Hepsinden çok açelyamın gözünden süzülen son damla gözyaşını hatırlıyorum..