Devam ediyorum burada olduğunuzu belli edin kendi kendime yazmayayım.

Açelyayla çıkmaya başladığımıza kimse şaşırmamıştı, geç kaldığımızı söyleyenler bile olmuştu. Okulda parmakla gösterilen çiftlerdendik, sürekli beraberdik; alt sınıflardan çiftler bizim yanımıza gelir, bizden tavsiyeler isterdi. Tarık beni gördüğünde yolunu değiştiriyor, sınıfta da ben söze karışınca sözünü kesiyordu. inanılmaz mutluydum.

Bu kadar mutluluğun gerçek olamayacağını da içimde hissediyordum.

Bulutların üzerinden düşmem bir gün güneşimle parkta sarılmış otururken babamın annemin telefonundan aramasıyla başladı. "Efendim annem" diye açtığım telefonda babamın küfürlerini duyuyordum. Normaldi benim için, alışmıştım ama aşık olduğum kızın yanında bunları duymak beni daha da sinirlendirmişti. Bağırmaya başladım, sinirlendikçe sinirlendim. Telefonu yere çalmamamın tek nedeni hayatımın anldıbının küçücük elleriyle sıktığı baş parmağımdı. Söylediği her şeyi duydu güneşim; yüzü düştü, kızardı.

Telefonu kapatır kapatmaz açeyla belime sarıldı. "Gitme bir yere sakın" dedi. Usul usul ağlıyordu. içimde kopan bir şeyler hissettim. Açelya ağlamamalıydı, güneş ağlamazdı ki. Sarıldım sıkı sıkı güneşime. "Senden başka gidecek bir yerim yok" dedim. Ben babamla her akşam kavga ederdim, açelyam ağlamasın yeter ki diyordum kendime.

Sarıldıkça sarıldım, gözyaşlarından öptüm açelyamın, yanakları kuruyana kadar sarıldım. Gözyaşları bitince kaldırdı kafasını; kocaman kızarmış gözleriyle baktı bana:

"Seni çok seviyorum"

işte bu her şeye bedeldi..