Açelya kıpkırmızı olmuştu, kucağımda çocuk gibi titriyordu.

"Evet" dedi, kocaman gülümseyerek. "Hep senin olurum"

Artık çevremdeki hiçbir şeyin bir önemi yoktu. insanlar yoktu, ağaçlar yoktu, kar yoktu, soğuk yoktu, ben yoktum; sadece açelya vardı. Her şeyin ortasındaki kocaman güneşim... Sıkı sıkı sarıldım ona, "o kadar kötü şeyin arasında, nasıl iyi geldin" dedim. Gülümsedi. O gülümsedikçe benim içim ısındı. Dünyanın en mutlu insanıydım.

O anda güneşimin yüzü değişti. Arkamdaki bir şeye şaşkınlıkla bakıyordu. Başımı çevirdiğimde karşımda tarık duruyordu. Öylece durmuş mosmor bana bakıyordu. Bir anda içimde bir sıcaklık hissettim. Kucağımdaki kız, benimdi, bana aitti. Bu orosbu çocuğu da kim oluyordu. Yavaşça açelyayı kaldırdım. Bir anda tarığın üzerine atılmamla, tarığın koşması ve açelyanın kolumdan tutması bir oldu.

"Yapma lütfen" dedi. Benim güneşim, hayatımın amacı bana lütfen demişti. Dünya umrumda olmazdı. Yavaşça oturdum, yanıma oturdu. Bütün sinirim geçmişti. Açelya göğsüme uzandı, "seninim" dedi.

Evet, benimdi.

Hayatın bana bu kadar güldüğüne inanamıyordum. Açelya her şeyimdi, gerçekten de her şeyim olmuştu. Ve benimdi, göğsümde yatan güneş bana aitti. Onu üzemezdim, sadece mutluluğuyla mutlu olabilirdim.

Sadece mutluluğuyla mutlu olabilirdim..