Hava soğuyunca açelyayı yurda bıraktım. Bu sefer sıkı sıkı sarıldı bana, alttan kocaman gözleriyle baktı; içimi ısıttı.

Günlerim açelyayla geçiyordu. Hafta içi yurtta kalıyordum, haftasonu ise okula yakın bir yerdeki babamın evinde.

iki haftanın sonunda neredeyse her şey güzel gidiyordu; açelya en yakın arkadaşım olmuştu, tarık okula gelmiyordu ve herkesin sevdiği en azından saygı duyduğu bir konumdaydım. Okuldan sonra saatlerce açelyayla oturuyor, tenefüslerde açelyayla gülüşüyor, haftasonları açelyayı görmek için kampüse geliyordum. Karlı çamların arasında açelyayla oturmak benim için nefesten farksız olmuştu.

Hayatımda ters giden tek bir şey vardı: babam. Haftada bir akşam arıyordu, saatlerce kavga ediyor; beni okuldan geri alacağını, orada ne tak yediğimi bilmediğini söylüyordu. Telefonu yüzüne kapatıp numarasını engellememle son bulan kavga beni başka bir numaradan tekrar aramasıyla devam ediyordu.

Ama bu umrumda değildi, okuldan ayrılırsam açelyanın yüzünde oluşacak olan ifade benim için ölüme eşdeğerdi. Gerekirse babamla aylarca kavga ederdim ama geri dönmezdim. Açelya benim amacımdı.

Her zaman da amacım olacak..