Eve gittim. Çok ağlamıştım. Gözyaşlarımı durduramamıştım. Alnımdaki sinirler ağlamaktan ağrımıştı artık. Bir çocuk olarak ilk kez bu denli gürül gürül ağlıyordum. Bunun bir sebebi de belki, bütün bu yaşananları kafamda bir mantığa oturtamamış olmamdı. Mesela birinin bahçesine top kaçırsam, adam da beni yakalayıp tokatlasa yine çok ağlardım. Ama sonra susar ve yoluma da devam ederdim. Çünkü sebebini gayet iyi anlardım. Yediğim tokadın gittiği yeri, anldıbını bilirdim. Ruhumda bir delik, kapanmaz bir yara açılmıştı sanki. Durdurulamaz biçimde ağlamış ama bir türlü rahatlayamamıştım.

Her neyse, sonraki ilk birkaç günde, kaçınılmaz biçimde uslu bir çocuk olmuştum. Sadece söyleneni yapıyor, hiçbir şeyi ikiletmiyordum. O dükkana ise gitmeyi bırak, sokağından geçmeye bile cesaretim kalmamıştı. Sanki kırıp bıraktığım o küçük cam deliği, o dükkanın bulunduğu sokağa girsem, beni ensemden yakalayıp, kaçıracakmış gibi gelirdi. Kendi sokağımda bile ürpertiyle yaşıyordum düşünün. Tek başıma kalmamaya çalışıyordum; saklambaç oynarken tek başıma saklanmıyordum. Arkadaşlar eve dönerken, bizim apartmana giren arkadaşla evime mutlaka gidip, sona kalmıyordum.

Aklımda pek çok şey vardı; bunlardan en önemlisi gelen telefon çağrısıydı tabii. Süper kahraman modelleri artık o kadar ilginç bile gelmiyordu. Ama bunlar içimde saklayabildiğim; içim içimi yese de dışarı vermemeyi başarabildiğim görüntülerdi. Öte yandan, ortada kırılmış bir de cam vardı. işte bu olayların zütümde patlamasına sebebiyet verebilirdi.

Bu kırık camı kim fark edecekti? Kim Çetin amca’ya haber verecekti? Ya da kimse umursamayacak mıydı bu cam kırığını? Deponun başına bir şey gelir miydi gibi sorular beynimi kemiriyordu. Çocukla bir saflık ve korkuyla tüm soruları görmezden gelip kafamı kuma gömmekten başka bir şey yapmıyordum.

Sabahçı olduğum için bazı günler eve annemden önce gelirdim. Annem misafirlikte ise ondan anahtarı alırdım; annem pazara gittiğinde ise su sayacının arkasında bulurdum anahtarı. Böyle girerdim eve. Annemi evde bulamadığımda, kapının önünde altıma işemişliğim vardır çünkü. Bunun için de az dayak yemedim. Annem bunun için fena haşlardı.