Küçükken kız kardeşim bana sürekli sataşırdı. Ablam olmasına rağmen ben ondan daha olgun davranırdım. Bana sürekli sataşır, çıldırtmak için elinden geleni yapardı. Çıldırtınca da kaçar ya annemin yanında gidip "Tolkien in amcaoglu beni dövüyo "diye iftira atar veya koşa koşa odaya gider ben de kovalayınca kapıyı kitler bana içerden her türlü sinirlendirecek şeyi yapardı. Neyse hergün hergün böyle giderken - o zamanlar daha 3 veya 4. sınıftayım - geldi yine yaptı. Ama bu sefer daha önce de yaptığı çıldırtmalarla benim iyice gözüm döndü tabi. Kovalamaya başladım. Annem evde olmadığı için direk odaya koştu. Tam yakalıycakken kapıyı kapattı ve çaaat çkıng  çlıng blıng. Bir acı hissettim. Bir baktım kollarımın yarısı odanın içinde yarısı da koridorda. Ben öyle bir ağladım ki. Hayatımda bu kadar canımın acıdığını hatırlamıyorum. Kapı da eski kapıları bilirsiniz, yarısı buzlu cam kalanı da tahta olanlardan. Kollarım işte kovalarken camı kırıp içeri girmiş. Heryer de cam kırığı olmuştu. O gün hastaneye gittiğimizde doktor gülme krizine girmişti. Ama o manzara hala gözümün önünde. Aklıma geldikçe kollarım sızlar ve gülmekten bende krize girerim.
Okuyan gözler şukulayan eller dert görmesin