Karşımda yaklaşık benim boylarımda iri yarı bir çocuk vardı. Adının emre ve basketbol takımının kaptanı olduğunu söyledi. "Bu akşam antrenman var kardeşim, bir gel görelim" dedi. "Eyvallah" dedikten sonra son derse girip yurda geçtim.

Basketbol yıllardır kafamı dağıtan yegane şey olmuştu. Şortumu ve ayakkabılarımı giyip salona doğru yürümeye başladım. Salonun kapısına geldiğimde garip hissetmeye başlamıştım. içerideki kapıda kıvırcık saçları gördüğümde kalbim fırlarcasına atmaya başladı. Adımlarımı hızlandırdım yetişmek için, o sırada bir el omzumdan tuttu; emreydi bu. "Hoşgeldin kardeşim" dedi. "Önce bir koça göstereceğim seni sonra birlikte antrenmana geçeriz". Gözümü kapıdan ayırmadan emrenin peşinden yürüdüm. Koçla tanıştıktan ve takım için oynayışımı görmek istediğini söyledikten sonra emreyle beraber sahaya doğru yürümeye başladım.

Sahaya girdiğimde hayal kırıklığına uğradım. Sadece erkekler vardı ve o kocaman gözleri göremiyordum. Emreye soracak oldum ama kendime de kızıyordum. Boşvermeye çalışarak kafamı sallayıp antrenmana katıldım.

Antrenman bittiğinde koç takımda olduğumu söyleyip lisansımı en yakın zamanda çıkartacağını söyledi. Açıkçası çok umrumda değildi.

Çantamı toplayıp yurda doğru yürümeye başladım.