Kalktık annemle, koştuk.. koştuk. .nereye? ne için? Akılda hiçbir düşünce yok. Gözlerinde hayatı gördüğüm kızı bulmak için belki. Gözlerine hayat olduğum kızı son kez bulmak için belki.. Alel acele bir taksiye atladık. Onlar hastaneye varmışlardı bizden önce. Hastanenin önünde indikten sonrası ne hayaldı, ne rüya, ne gerçek..

Kapının önünde bir hayat belirtisi.. Kapıda ölüme yürüyen güzellikler listesi.. Erhan ağlamaklı karşımda.. Ne ben bir şey sordum, ne o bir cevap verdi.. Her şey anlaşılıyordu ondan ve Özgeden. Umudumun içimdeki buz dağlarını yeniden dondurmaya başladığını farkettim. Şimdiden bir ölüye hasretliğin acıları geçiyordu içimden derin sızılarla. Bakışlarında dünyaların gizli olduğu kadın, kadınım ölümü taşıyordu sinedinde. Biraz sonra haberini aldık. Ondan daha sonra gördüm. Beyaz ona çok yakışmıştı. Gelinlik olsaydı daha fazla yakışırdı diye geçti içimden. Gözümden düşen yaşlar geçmişime birer mıh belki. Babasız büyümüş bir çocuğun çığlığı ancak bu kadar sessiz sedasız olabilirdi. Kulağına eğildim;

- Orada babama emanetsin.