insanların garip bakışları üzerimdeydi. Küçüklüğümden beri alışmıştım zaten. Normalin üzerindeki boyum, uzun saçlarım, piercinglerim ve tepeden tırnağa siyah giyimimle bu bakışları kendime çekmekten hoşlanıyordum. Bir amacım olmadığından olsa gerek, insanları benim hakkımda düşünmeye itmek beni nedensizce mutlu ediyordu.

Sigaramda çektiğim son yudumla beraber gelen otobüse bindim. Son kez yaşadığım şehre bakmak içimden gelmemişti. insanları sevmiyordum, ailemi sevmiyordum, bu şehirde yaşayan kendimi sevmiyordum. Yerime oturdum ve açtığım kitap benim için bir şey ifade ediyormuşcasına kitabı okumaya başladım. Cümleleri anlamadan geçtiğim onlarca sayfadan sonra kendime küfür savurup kitabı kapattım ve kafamı pencereye yasladım. Uyku, insanların uykuda yaşadığı boşluğu ben ayaktayken yaşıyordum.

Muavinin sesiyle kendime geldim. Söylediğim yere geldiğimizi söyledi. Teşekkür edip diğer yolcuların garip bakışları arasında aşağıya indim. Valizimi alıp topumu da kolumun altına attıktan sonra çamların arasında kampüse doğru yürümeye başladım. Çok garip hissediyordum, bu şehrin bana iyi gelmesini ummuştum çünkü, sanki şehrin kendisi bana sebep olacaktı. Yine kendimi gibtir edip kulaklığımı takıp yokuşu çıkmaya devam ettim.

Otobüse sabah bindiğim için okulun dağılma vaktinde okula gelmiştim. Kapıdan içeriye girdiğimde kızların gülüşerek beni işaret ettiğini hissedebiliyordum ve bu aşağılık bir şekilde çok hoşuma gidiyordu. Ben basit ve çok karmaşık bir insandım, kendimden nefret ediyordum.

Yurdun nerede olduğunu anlamak için etrafıma bakınırken bir anda uzun zamandır hissetmediğim bir şeyi hissettim. Köşeden bana bakan kıvırcık saçlı, kocaman gözlü kısa bir kızla bakışırken bulmuştum kendimi. Normalde umrumda olmayacağına emin olduğum böyle bir anda ağzımın açık olduğunu fark ettim. Kendimi toparlayıp başımı çevirdiğimde onun da artık orada olmadığını fark ettim.

Ama çok farklı hissediyordum, sanki uzun zamandan sonra bir şey gerçekten dikkatimi çekmişti..