benim için "ha düştük ha düşüyoruz, al işte stall stall stall" hissidir. çok fazla (bkz: air crash investigation) izlemiş olmamdan mütevellit, korku değil de, tuhaf bir heyecandır. sanki kanatların altındaki hava her an kaldırma gücünü kaybedecek gibi, stall recovery için yeterli irtifa da yok malum. her kalkışta o aynı hisse kapılıyorum bilhassa kalktıktan hemen sonra halen tırmanmaya çalışırken keskin bir dönüş olduğunda. içimden bir ses sürekli "başaramayacağız, başaramayacağızzz nooo!!" öyle oturduğum yerde içten içe kısa süreli komik bir adrenalin atağı yaşıyorum çaktırmadan.