Hayat benim için normal gidiyordu. Yani ne kadar normal denir bilemiyorum ama annesizlik ve babasızlık benim için rutin bir durum olmuştu. Evet en çok korktuğum şey oluyordu annesizlik ve babasızlığa alışıyordum. Hayatımdaki tek mutluluk kaynağım okulumdu. Candan Hocam ve Simge'nin mavi gözleri. Halamın ve eniştemin bana yaptıkları bin muamelesi umrumda bile değildi. Barandan yediğim dayakların hiçbiri umrumda değildi.O küçük yaşımda bunalıma girmemek için hep okulumu düşünüyordum. Evde bulduğum kalın kitapları okumaya çalışıyordum. Öğrendiğimiz harfleri sözlükte arayıp kelimeleri okuyordum. Bir şekilde kendimi meşgul ediyordum. Daha sınıf k harfindeyken ben okumayı sökmüştüm. Candan hocanın bana karşı inanılmaz ilgisi neredeyse diğer öğrencileri umursamıyordu bile. Bir gün yanıma gelip alp sana bir şey söyleyeceğim dedi. Bende evet öğretmenim dedim bana en içten bakışlarıyla bakıp sen bir üstünzekalısın dedi. Ben biraz afalladım. Sanırım bende yolunda gitmeyen bir şeyler bir şey vardı. Özür dilerim öğretmenim diyebildim işte beyler kimsesizlik duygusu böyle bir şeydi her şeyden kendimi suçlu tutuyordum. Bana bakıp güldü beni kucağına oturttu ve ne demek istediğini anlattı. Bana içinde sayıların olduğu bir kağıt verdi . Sayıları bilip bilmediğimi sordu bende bildiğimi söyledim. Bana bunları ne yapıp ne edip çözmem gerektiğini söyledi...