Yurt müdürü Yusuf Bey'in yanına gittim ve güler yüzle karşılandım. Az sohbetin ardından kaçırdığım öğle yemeğini yemek üzere aşağı yemekhaneye indim Gülten Abla sağolsun beni aç bırakmadı ve artanlardan birkaç bişey atıştırıp kendimi sokağa attım. Yurtta toplamda şuan 4 5 öğrenci var galiba diye düşünüp yaktiğım sigaranın eşliğinde sahile doğru yürüdüm.

Çekirdek alıp denizi izleyip çıtlıyordum başta şahane olan ve son yıl hayatımı mahveden şehir Ankaradaki hayatımı düşünüp dertleniyordum. Zaten hep öyle olmaz mıydı hayat güzel gidiyor sanardık fakat her zaman hayallerimiz boşa çıkar paramparça olurduk.

Ben bunları düşünüp hayatıma lanet ederken bi yandan da bunları geride bırakmam gerektiğini düşünüyordum.

O sırada bir ses ile irkildim ve daldığım kabusumdan kurtuldum biranda.